Ben bu hayatta en çok anne olmayı sevdim. Anne olmadan önce sanki hep yarım kalmışım da fark etmemişim gibi.. Çocuklarımla birlikte ben de tamamlandım. Kendimi buldum. Yaşadığım zorluklar bile artık hayatımın bir parçası oldu. Sürekli bölünen uykularım, etrafa saçılan ve topladıkça dağılan oyuncaklar, hastalandıkları zaman sabaha kadar tuttuğum nöbetler, güne başlamaya hazır değilken bile çocuklarım için her günün erken saatinde yaptığım hazırlıklar ve daha birçok şey... Öyle bir bütün oldum ki tüm bu zorluklarla, sanki biri eksilse yadırgayacakmışım gibi.. Hayatımı yeniden inşaa ettim ve bu yeni hayatımı da ben çok sevdim. Bazen varoluş nedenimi yeniden sorguluyorum.  Ben bu dünyaya anne olmak için mi geldim? Allah'ın bana emanet ettiği bu iki canı korumak, büyütmek, yetiştirmek için mi yaratıldım? Çünkü bu yeni düzenimden öylesine keyif alıyorum ki.. Bazen soruyorum kendime; senin bu hayattaki misyonun iyi bir anne olmak mı? Belki kendime çok yükleniyor, acımasız davranıyor olabilirim bu misyonu yüklemekle ama çocuğu dünyaya getirmekle büyük sorumluluk altına da girmiyor muyuz aynı zamanda? Aslında o kadar zor bir başlangıcın eşiğindeyim ki.. Çocuklarımın karakterleri yeni yeni oluşmaya başladı. Onları doğru şekilde yönlendirebilecek miyim? Topluma kazandırabilecek miyim? Mutlu ve iyi bir insan olmalarını sağlayabilecek miyim? İlerde karşılarına çıkan insanlar iyi yetiştirilmiş ve kendini yetiştirmiş bir insan diyebilmeli. Toplumdan soyutlanmamalı. Çocuğu dünyaya getirmek kadar, onu hayatın olağan akışına adapte etmeyi öğretmek de önemlidir. Etik değerleri olan, dürüst bir yaşamı benimseyen, doğaya, hayvana, insana saygı duyan ahlak sahibi iyi bir insan olabilmesi için tüm altyapı sağlanmalıdır.  Konuya farklı bir pencereden bakacak olursak; Mutlu anne, mutlu çocuk demektir. Mutlu çocuk ise geleceğimizin garanti altına alınmasıdır. Toplumsal değerlerimizin yükselmesi, mutlu ve başarılı çocuklar ile mümkündür.   Doğan Cüceloğlu'nun yazısında geçen şu cümlede olduğu gibi; 'Bir ailede doğan çocuğun mutluluğundan sadece o anne baba değil, kademe kademe tüm toplum sorumludur." Annelik çok kutsal bir değer.    Bunu anne olduktan sonra daha net anladım. Hayatını adamak, hormonları alt üst olsa da çocuğu için tüm konforu sağlamaya çalışmak, hayatını çocuğuna göre şekillendirmek ne büyük fedakarlık bakıldığında.  Böylesine kutsal olan anneliği, kadınlığı köle yerine koyan birtakım insanlar var toplumumuzda. Ne yazık ki.. Anneliği kolaylaştırıp, yükünü alıp daha çok destek olmak yerine maddi manevi sömürülmek, çocuğunu desteksiz büyütmek, bu zorluğa katlanmak zorunda kalmak bu hayattaki en zor yaşam şekli olabilir. Neyse ki hayatımı kolaylaştıran insanlarla çocuklarımı büyütüyorum.  Şükürler olsun.  Birbirlerine insanca davranabilen anne babanın yetiştirdiği çocukların geleceği hayat dolu, parlak olacaktır. Aynı zamanda çocuk, ailede neyi deneyimliyorsa dış dünyaya da onu yansıtıyor. Çünkü onlar çok iyi birer gözlemci. Aile içinde gördüğü ve deneyimlediği herşeyi hayatlarına uyarlayacaklar. Hayatları yetişme tarzına göre şekillenecek.  Dolayısıyla huzurlu bir ortamda büyümeleri onları daha özgüvenli, mutlu, sorun çözme kabiliyeti yüksek bir insan yapacaktır.  Bu sayede hayata 1-0 önde başlamaları da kaçınılmaz olacaktır.  Düşünüyorum da; çocuğunu büyütebilmek, sabah uyandığında gözlerindeki mutluluğu görebilmek, yanında olabilmek, öpüp koklamak, ağlamasına da kahkahasına da şahit olabilmek,onların kahramanı, sığındıkları liman olabilmek ne büyük bir nimet..  Çocuklarına dik durmayı, karakterli olmayı öğreten, her ne olursa olsun iyi bir insan olarak kalmayı başarabilen tüm güçlü annelerimize buradan selam gönderiyorum.  Çocuklarımı büyütürken başta annem, babam ve abim olmak üzere desteğini esirgemeyen herkese binlerce kez teşekkür ederim..