Zaman

Hiç bir şeyimiz yokken mutlu! Her şeye sahipken mutsuz olmayı nasıl becerdik bilmiyorum ama hepimiz çok mutsuzuz onu iyi biliyorum.

Küçüktük! Oynarken düştüğümüz, düştükçe ağladığımız ve ''en büyük acı bu olmalı'' diye düşündükçe daha çok ağladığımız çocukluğumuz vardı. Ama Mutluyduk! Oyuncaklarımız yoktu mesela, varsa da bir elin beş parmağını geçmeyen, kırık dökük ya da tamamen ev yapımı, sesi çıkmayan, tekeri dönmeyen oyuncaklarımız. Ama Mutluyduk! Bayramlarımız vardı mesela, şimdi heyecanını kaybetse de, aylar öncesinden dört gözle beklediğimiz. Başucumuzda yatırdığımız, sokak sokak ev ev dolaşıp el öpmek için giyeceğimiz markasız Bayramlıklarımız. Ama Mutluyduk! Kitaplarımız vardı mesela, öyle her sene değişmeyen, senden önce en az 3 kişinin kullandığı, cildi asla ayrılmayan, içi bilgiyle dolu eski kitaplarımız. Ama Mutluyduk! Örnekler uzar gider... Büyüdük! Sevincimiz, hayallerimiz, umutlarımız, acımız, gözyaşımız! Bütün bu duyguların sırtına, ne kadar anlam yüklediysek hepsini teker teker indirdik. Kazandığımız bütün değerleri, sonradan gördüklerimizle değiştirdik... Ya menfaatten ya da cehaletten. O yüzden Mutsuzuz! Yaşanması muhtemel ama yaşayamadığımız her anı'mızı, kötülüğün elinden çekip alacak cesareti gösteremediğimiz için ''her şey çocukken güzeldi'' deyip vicdanımızı ''rahatlattık'' O yüzden Mutsuzuz! Tek acı da birleşen ellerimizi, artık birlikte çarpmayan kalplerimizle kirlettik. Olmazsa olmazlarımıza, olmasa da olur deyip yerini materyallere bıraktık. O yüzden Mutsuzuz! Bizi anında dünyaya bağlayan teknolojinin bir parçası olmak yerine, dünyanın bir ucundan tek tuşla alışveriş yapmayı başarı olarak gördük. O yüzden Mutsuzuz! Belki de her şeyin! Tam da böyle olması istenmişti. Belki de, bütün hatalara rağmen, biz hala masumuz. Belki de tek suçlu... Zaman! İlkay Atila