Fotoğraflar

Uyku gözüne girmez olduğunda..

Yalnız, değilsindir de o hisse kapıldığında…

Güneşi bulutlar perdeleyip de dinmeyen yağmurları serpiştirdiğinde…

Bahçedeki son kasımpatı,  son domates,  son nane, direnirken sonbaharın ansızın yükselen serin rüzgarına..

 Ve ben  battaniye altında ayaklarımı uzatarak oturduğum kanepeden dışarıyı seyredip, bir  ekim ayı daha derken

kucağımda,  siyah beyaz  albümlerle sürüklenirim geçmişin yollarında.

Şimdilerde saniye içinde on kare ​resim alan teknoloji ile,  sa​lise de görüntü’lerimizin iyi yada güzel olduğunu görüp,  paylaşmaya pek alıştık.

“gözüm kapalı çıkmış” bir daha,  “kolun boynuma gelmiş” bir daha,  “ay saçımın tepesi çok basık” hadi şimdi gene,  “yüzüm soluk çıkmış durun allık”.

Özellikle grup resimler çekinirken,   “ortada yada ortaya yakın durmak” için bir omuz, omuza hareketlilik başlar.

..

Ben o orta, safları pek sevmem. ​Belki bu an için  güzel bir yer ama, yıllar  şimdiki an’ı geçmişe taşıdığında sizi bilmem de,  genelde kıyıda köşede kalmış,  bedeni yarım çıkmış kişileri daha çok merak ediyor ve daha çok inceliyorum.

..

O eski albümlerde farketmişseniz  tek resimlerden çok ikili, üçlü, dörtlü gruplar ağırlıktadır.

Ya,  o devirlerde film bulmak ve karanlık odalarda banyo ettirmek zordu.

Yada poz vererek resim çektirmek adap dışıydı..

Belki de poz vermek nedir bilmiyorlardı da o yüzden ellerini koyacak yer bulamıyor ve oturdukları sandalyede elleriyle dizlerini tutar gibi dimdik dururlarken,  ciddi bakışlarıyla resim çekilene kadar öylece, duruyorlardı..

Sadece, beyler ve son derece keskin duruşlar. Hepsi ayakta. Büyüklerim not düşmüş 1945/ İzmir yazıyor resmin arkasında.   Mekan bir binanın giriş salonu havasında ilk aklıma gelen yer Tarihi Alsancak Tren Garı.

Beyaz gömlek,  ceket,  pantalon ve ayakkabı. Sadece bir kişi yelekli ve zinciri gözüktüğüne göre de cebinde köstekli saat var.

..

.

 Hemen ardındaki resim,

Anne ve Babamla birlikte bir kaç eş dost açık havada..

Bu yılın modasını anımsatıyor olsada, duruşlarında başka bir estetik,  başka bir

güven,  başka bir nezaket,  başka bir saygı,  başka bir güzellik var özlediğim..

Beyler ince beyaz yakalı gömlekleri’nin üzerine gene ince yakalı, kollarından dört parmak uzun ceket giymis..

Kimi bunu dar paça pantalonla,  kimi geniş paça pantalon ile tamamlamış. Kiminde kravat var.

Ayaklarında,  bağcıklı makosen tarzı ayakkabılar ki onlarında  altının kösele olduğu çok belli.

O kıyıda köşede kalmış bir amca.

Onun başında fötr şapka, pardesüsü kolunda..

Gözlüğünün sol tarafı yok, sağ tarafı karede “gururlu bir memur” edasıyla.

Sol yanı görünmeyen, o amcaya bakınca Orhan Veli’nin şiiri geldi aklıma.

“Sarhoş oldum da

Seni hatırladım yine

SOL elim,

Acemi elim..

Zavallı elim”

Onlara eşlik eden hanımlar ise ya kalem etekli, ya da üstü oturan altı bol elbiseli.

Hepsinin de, elinde küçük saplarından tuttukları küçük deri çantaları, devrin inci kolyeleri.

Üstlerinde de ya pardüsü yada channel vari bolero ceketleri.

Tarih atmış büyüklerim /

Ekim 1965,  Ankara

Hoş bir kokusu,  hoş bir yanı var geçmişin genelde gelir dokunur bir çiçekçi dükkanı’nın önünden geçerken lavanta kokularıyla,  yada bir bodrum sahilinde, yürürken yasemine karışan gece, mavisiyle.

Biz, aklıma gelir ekim yağmurlarıyla karşılarken güzelim sonbaharı.

Bir çeki düzen veririz evlerimize,  raflarda yaz günlerinde kavanozlanan konserveler, kapı ardında bidonda turşular..

..

.

Tanırız büyüklerimizi ciddiyetlerinden..

Terbiye ediş şekillerinden..

Yazılarından..

İmzalarından..

Anlarız hatta  kim ne kadar sinirli,  kim ne kadar mutlu gözleriyle bakıp kirpikleriyle anlamlandırmalarından.

Bizi bu çocuklar derim,  ne kadar,  ne kadar anlayacak?

Merak edecek mi yarım çıkmış bir sülietin duruşu ardındaki kişiliği..

Yarım yırtık çıkmış,  pantalon’un dizini, bağcıkları eğreti bağlanmış lastik ayakkabıların eskitilmiş yüzlerini, üç beden büyük ceket omuzlarından ne okuyacaklar.

Geçmişe “bu neymiş böyle!” diyecekler mi?

Yada anlayacaklar mı kullandığımız lisanı ne kadar hiç edip elli kelime ile günü bitirdiğimizi.

Bir gün biri çıkıp hatırlatacak mı Nazım Hikmet’in dizelerini?

” Dünyayı verelim çocuklara,

Hiç değilse bir günlüğüne..

Allı pullu bir balon gibi

Verelim oynasınlar oynasınlar

Türküler söyleyerek,  yıldızlar arasında dünyayı.. “

“Vermediniz tek bir gün bile,  biz büyürken Dünyayı”

..

Bir gün unutulacak tüm bu alışkanlıklar.

Mevsim değişecek,  kış bahar olacak.

Büyüyecek çocuklar değiştirmek için dünyayı ve bir hasretlik anında açacaklar solmak üzereyken albümleri.

Okuyacaklar yüzlerimizden olan biteni..

Özdeşleştirecekler gözlerimiz içindeki karanlık derinliği,  bulacaklar tarihin derinliklerinde de aynı yeri.